Az Yad Narafte

گفتم عادت می کنم عادت نکردم
لحظه ای یادم نمی آید که من یادت نکردم
مثلِ لبخندِ تو را هرگز ندیدم
بی تو رفتم تا تهِ تنهاییِ دنیا رسیدم
باید تو می رفتی... تا که بفهمم معنیِ این جای خالی را
باید تو می رفتی... تا حس کنم تلخیِ این آشفته حالی را
تا که بفهمم معنیِ بود و نبودت را
در فصلِ باران‌ها هجومِ خشکسالی را
باید تو می رفتی... باید تو می رفتی
آسمان آبی نشد در این حوالی
بعدِ تو هیچ اتفاقی بغضِ من را کم نکرد
رو به روی عکسِ تو هر شب نشستم
گریه کردم، گریه هم یک ذره آرامم نکرد